Letnie Wczasy z Regresingiem 3 – 11.07.2021 Białka Tatrzańska

Tematyka zajęć:

Brak umiejętności stawiania innym granic to problem bardzo wielu ludzi, przyczyniający się do wielu niepowodzeń w ich życiu. Brak umiejętności stawiania granic to temat, który powinien przepracować każdy, którego relacje z rodziną były toksyczne bądź co najmniej trudne, osoby z syndromem DDA (Dorosłe Dziecko Alkoholika) oraz z syndromem DDTR (Dorosłe Dziecko Toksycznych Rodziców). W toksycznym domu (i nie tylko) zazwyczaj nie przestrzega się żadnych bądź niewiele granic fizycznych, emocjonalnych, uczuciowych czy energetycznych innych członków rodziny. Dziecko, wychowując się w takiej atmosferze, czuje często, że nie ma prawa do własnej przestrzeni, poglądów i pragnień. Czuje się mało ważne, często zastraszone i bezradne, niezdolne do odezwania się, powiedzenia, że je coś rani, poproszenia, żeby rodzic nie robił tego czy tamtego, czy żeby zrobił to, czego ono pragnie. Dziecko w takim domu najczęściej marzy o tym, by jak najszybciej z niego uciec na swoje. Lecz tutaj pojawia się niemiła niespodzianka. W dorosłym życiu człowiek taki spotyka różnych ludzi w pracy, w związku partnerskim, w miejscu zamieszkania czy nawet w autobusie lub tramwaju. Z ludźmi tymi trzeba zazwyczaj rozmawiać, czasem coś ponegocjować. Wypadałoby wówczas coś wiedzieć, wyrazić swoje zdanie, opinię, a tu często słowo przez gardło przejść nie może. Przez to samo gardło nie przechodzi także odmowa, przedstawienie swojego punktu widzenia, zaproponowanie innego rozwiązania itd. I jak najczęściej człowiek taki reaguje? Tak jak kiedyś reagował, będąc dzieckiem w swoim domu rodzinnym – jest miły i zgadza się prawie na wszystko, a wewnątrz pojawia się burza emocjonalna i złość na siebie i swojego rozmówcę.

Dzieje się tak samo, kiedy osoby takie spotykają ludzi, którzy lubią dominować, narzucać innym swoją wolę, wywierać presję i rożnego rodzaju naciski. Osoba nie potrafiąca stawiać granic czuje się wówczas bezradna i sparaliżowana – najczęściej strachem.  Dlatego pracę nad tematem stawiania granic warto zacząć od rozwijania w sobie poczucia bezpieczeństwa oraz pewności siebie.

Ludzie chcący przekraczać czyjeś granice często również dbają o to, by w umyśle ich ofiar zrodziło się przekonanie, że jak będą się bronić, to konsekwencje będą znacznie gorsze niż gdyby w ogóle nie stawiali oporu. Na te manipulacje załapuje się bardzo wiele osób. I w późniejszym życiu, w różnych sytuacjach, jedyne na co ich stać, to być biernym, ustępować i zgadzać się na wszystko, nawet wbrew sobie, byle nie doświadczyć negatywnych konsekwencji stawiania oporu, w które uwierzyli.

Bardzo ważnym elementem pracy nad tematem stawiania granic jest też rozwinięcie w sobie poczucia niewinności i bycia w porządku. Ludzie, którzy przekraczają granice innych osób, najczęściej próbują wytworzyć w nich poczucie winy za to, że ci się bronią i że rzekomo krzywdzą ich tą obroną. Dlatego warto wyrabiać w sobie poczucie, że jest się niewinnym i w porządku, kiedy dba się o siebie i o swoją przestrzeń życiową. Kiedy już znajdziemy się w sytuacji, w której musimy bronić swoich granic, warto to robić z przekonaniem, że to niewinne i w porządku, nawet jeżeli ktoś jest niezadowolony z tego, że bronimy swojej przestrzeni, a nawet gdy czuje się tym skrzywdzony. Tutaj rodzi się często sprawa kontrowersyjna – ludzie często pytają mnie, czy to jest w porządku, że gdy są zmuszeni bronić swoich granic, mogą znaleźć się w sytuacji, że zadadzą komuś ból i cierpienie. Wiele osób ma z tym problem, gdyż kłóci się to z ich poczuciem dobra, miłości i chęci tworzenia życzliwych relacji międzyludzkich. Myślę, że to wszystko zależy od sytuacji. Oczywiście, kiedy mamy taki problem, że ktoś wkracza w naszą przestrzeń, to warto najpierw spróbować przekonać taką osobę, żeby tego nie robiła, używając wszelkich środków dyplomatycznych. Jednakże bywają też osoby toksyczne, dominujące bądź zacietrzewione w sobie, do których nie dotrze żadna perswazja ani próba pokojowego dogadania się. Wtedy trzeba użyć środków bardziej stanowczych i przemówić takim językiem, który będzie w przypadku takich osób skuteczny. Jeżeli ktoś nie ma oporów, aby przekraczać nasze granice, to mamy wszelkie prawo, aby skutecznie się przed tym bronić.

Sztuka stawiania granic jest o tyle ciekawym tematem, że z jednej strony, jak sama nazwa wskazuje, pracujemy nad umiejętnością skutecznego stawiania innym granic w naszym życiu, jednak tak naprawdę ostatecznym celem jest dojście do momentu, gdy tych granic nie będziemy musieli już w ogóle bronić czy pilnować, gdyż nikt nas nie będzie już atakował i próbował ich naruszać bądź przekraczać wbrew naszej woli. Czy można dojść do takiego poziomu? Oczywiście, że można, lecz jest to praca wieloetapowa. Wymaga przepracowania nie tylko poczucia bezpieczeństwa i niewinności, ale także podniesienia samooceny, szacunku do siebie samego, pokochania siebie, jak również uzdrowienia relacji z bliskimi i innymi ludźmi. Kiedy uzdrowimy relacje z bliskimi i innymi ludźmi do takiego poziomu, że będą one oparte na życzliwości, wzajemnym zrozumieniu i ogólnej serdeczności i będziemy przyciągać wyłącznie takich ludzi do siebie, wtedy już nie będziemy musieli się martwić o to, że ktoś świadomie i celowo będzie chciał nas zdominować czy przekraczać nasze granice. Czy z ludźmi serdecznymi i życzliwymi jest możliwe, że ktoś mimo wszystko te granice przekroczy? Tak, jest to możliwe, ale dzieje się to najczęściej nieświadomie i jak tylko wytłumaczymy to danej osobie i poprosimy, by tego nie robiła, to z reguły na tym problem się kończy.

Niezwykle ważnym aspektem w pracy nad stawianiem granic jest przede wszystkim określenie sobie, jakie są te moje granice. Najpierw sami musimy wiedzieć, na co chcemy innym pozwolić, a na co nie i dopiero wówczas, gdy sami się ze sobą na ten temat dogadamy, możemy zacząć wymagać tego od innych. Oczywiście warto też innych uświadomić, gdzie nasze granice sięgają, a nie oczekiwać, iż się tego sami domyślą. Wówczas nikt nam życzliwy nie będzie ich świadomie przekraczał, a nieżyczliwi będą mieć pełną tego świadomość, gdy je będą przekraczać i wówczas należy im stanowczo zwrócić na to uwagę.

Czasem ludzie pytają mnie, jakie granice są ok, a jakie nie. Osobiście uważam, że granice każdego człowieka powinny być indywidualne, zgodne z jego systemem wartości, z tym co ceni, a czego nie. Zgodne z jego poglądami, przekonaniami. Jednym słowem, możemy sobie określić granice, jakie nam się podobają, byleby nie przekraczały one granic innych osób. Pamiętaj, że Twoje granice kończą się tam, gdzie zaczynają się granice innych ludzi, a granice innych kończą się tam, gdzie zaczynają się Twoje. W związku z tym warto uczyć się sztuki asertywności, pozwalającej nam na uzyskiwanie tego, czego chcemy, bez przekraczania granic innych osób i narzucania im czegokolwiek, jednocześnie nie pozwalając na przekraczanie innym naszych własnych granic.

I tego właśnie będziemy się uczyć na wczasach 😊. Zdobędziesz tu umiejętność określenia własnych granic oraz asertywnego radzenia sobie w sytuacjach, gdy ktoś je próbuje przekroczyć.